แต่ก็ช่วงนั้นนั่นแหละค่ะที่เริ่มสังเกตตัวเองว่า

เวลามองหน้าจอคอมฯ เราต้องเพ่งสายตามากกว่าปกติ เพราะตัวหนังสือมันพร่า ๆ มัว ๆ และบางทีก็ซ้อนกันจนต้องเผลอขยี้ตาบ่อย ๆ

ยิ่งช่วงทำงานกลางคืนยิ่งมองเห็นอะไรไม่ค่อยชัด แต่ก็คิดว่าเราอาจจะแค่ง่วงนอน หรือไม่ก็ต้องไปตัดแว่นใหม่ ไม่ได้เอะใจถึงปัญหาอื่น ๆ เลย

แต่มันก็เริ่มเกิดอาการที่เราไม่เคยเป็น นั่นคืออาการที่เรียกว่าตาแห้งค่ะ

คือ ปกติเวลาคนเราตื่นนอน ก็จะลืมตาได้เป็นปกติใช่ไหมคะ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับปุ๊กก็คือ จะรู้สึกเหมือนมีผงอะไรอยู่ในตาตลอดเวลา เปลือกตาฝืด ๆ

เคยหนักสุดคือลืมตาแทบไม่ขึ้นเพราะมันตาแห้งมาก ไม่มีน้ำตาหล่อเลี้ยงอยู่ในดวงตาของเราเลย

และแม้จะฝืนลืมตามานั่งทำงานได้ ก็ต้องเพ่งสายตาหนักกว่าเดิม

จากที่ปกติก็ใส่แว่นอยู่แล้วแต่นี่ไม่ว่าจะถอดแว่นหรือใส่แว่น ก็มองทุกอย่างพร่าเลือนไปหมด ตัวหนังสือซ้อนกัน ต้องหยีตาจ้องหน้าจอ

จนมีแต่คนทักว่าหน้าเครียดไปนะ ที่จริงเราไม่ได้เครียดหรอกแต่เราย่นหัวคิ้วเพราะเรามองเห็นไม่ชัดต่างหาก และก็จะระคายเคืองหรือคันลูกตาเป็นพัก ๆ จนอดไม่ได้ที่จะต้องขยี้ตาแรง ๆ (ทั้งที่รู้ว่าไม่ดี แต่มันคันตาสุด ๆ จนอดไม่ได้ต้องขยี้)

รวมไปถึงมีอาการตาแพ้แสง ไม่สามารถสู้แสงแดดแรง ๆ หรือลมแอร์ได้

หนักจนกระทั่งแม้แต่แสงหน้าจอคอม ทำให้ไม่สามารถนั่งทำงานต่อเนื่องได้นาน ๆ เพราะจะมีอาการเคืองตา แสบตา 

หากฝืนทำต่อก็จะมีน้ำตาที่ไหลซึมออกมาเลย แถมไม่สามารถโฟกัสสายตาในเวลาแสงน้อยได้อีก 

ยิ่งทำให้เริ่มกังวลกับอาการต่าง ๆ เหล่านี้มากขึ้นเป็นเท่าตัว